ریاضت کلام شامل ادای سخنانی است که راست ، خوشایند و سودمند باشد و باعث ناراحتی و آشفتگی دیگران نگردد. بعلاوه خواندن مرتب و منظم متون مقدس ودایی نیز ریاضت کلام است .
ریاضت کلام شامل ادای سخنانی است که راست ، خوشایند و سودمند باشد و باعث ناراحتی و آشفتگی دیگران نگردد. بعلاوه خواندن مرتب و منظم متون مقدس ودایی نیز ریاضت کلام است

-رياضت بدن شامل پرستش و ستايش خداوند متعال ، براهماناها، پير روحانی ، و بزرگتران همچون پدر و مادر می باشد. بعلاوه پاكيزگی ، سادگی ، تجرد و عدم اعمال خشونت نيز در زمره رياض تهای بدن محسوب می شوند.
-رياضت كلام شامل ادای سخنانی است كه راست ، خوشايند و سودمند باشد و باعث ناراحتی و آشفتگی ديگران نگردد. بعلاوه خواندن مرتب و منظم متون مقدس ودايی نيز رياضت كلام است .
-و رضايت ، سادگی ، وقار و سنگينی ، تسلط بر نفس و تزكيه خويشتن ، رياضتهای ذهن هستند.
-اين رياضتهای سه گانه ، كه با ايمان روحانی به وسيله اشخاصی انجام می گردد كه انتظار هيچ گونه منفعت مادی ندارند، بلكه فقط به خاطر رضايت خداوند متعال عمل می كنند، رياضت در گونه نيكی خوانده می شود.
-گفته می شود آن توبه يا رياضتی كه از روی غرور و به خاطر كسب احترام ، افتخار و ستايش انجام می گردد در گونه شهوت می باشد كه نه ثباتی دارد و نه دائمی است .
-گفته می شود آن توبه يا رياضتی كه ابلهانه و با آزار و شكنجه خود و يا برای نابودی يا آسيب رساندن به ديگران انجام گردد، در گونه جهل است .
-صدقه ای كه به حكم وظيفه ، در زمان و مكان مناسب بدون انتظار پاداش ، به شخصی كه استحقاق دريافت آن را دارد داده شود صدقه در گونه نيكی محسوب می گردد.
-اما صدقه ای كه به اميد پاداش ، يا با آرزوی نتايج ثمربخش ، يا با سوء نيت و كراهت داده شود، گفته می شود صدقه در گونه شهوت است .

رضايت ، سادگی ، وقار و سنگينی ، تسلط بر نفس و تزكيه خويشتن ، رياضتهای ذهن هستند.
رضايت ، سادگی ، وقار و سنگينی ، تسلط بر نفس و تزكيه خويشتن ، رياضتهای ذهن هستند.

-صدقه ای كه در مكان و در زمان نادرست ، به اشخاصی كه سزاوار دريافت آن نيستند و بدون احترام و توجه صحيح داده شود، صدقه در گونه جهل خوانده می شود.
-از آغاز آفرينش ، از سه هجاءِ اُم تات سات برای نشان دادن حقيقت مطلق متعال استفاده می شده است . براهماناها، هنگام ذكر سرودهای ودايی و در خلال قربانيهايی كه برای رضايت خداوند متعال صورت می گرفت ، آن را ادا می كردند.
-بنابراين ، حق جويان به منظور رسيدن به متعال ، همواره قربانيها، رياضتها و صدقات خود را كه بر اساس قواعد كتب مقدس است با ادای واژه اُم آغاز می كنند.
-انسان بايد بدون آرزوی نتايج ثمربخش ، انواع گوناگون قربانی ، رياضت و صدقه را با ادای واژه ”تات “ انجام دهد. منظور و مقصود از انجام چنين فعاليتهای متعال و روحان ی، آزاد شدن از اسارت مادی است .
-حقيقت مطلق ، هدف و مقصود قربانی عابدانه است و با واژه ”سات “ نشان داده می شود. ای پسر پريتها، فاعل چنين قربانی و همين طور تمام اعمال قربانی ، رياضت و صدقه كه در راستی و خلوص هماهنگ با مطلق يا شخص متعال هستند و به منظور رضايت او انجام می گيرند، نيز ”سات“ خوانده می شوند.
-ای پسر پريتها، آنچه به صورت قربانی ، صدقه يا رياضت ، بدون ايمان به خداوند متعال انجام گردد، موقتی است . آنها ”آسات“ خوانده می شوند و چه در اين زندگی و چه در زندگی بعد بی فايده هستند.